Rijden in een voertuig van ruim negen meter lang en bijna 3,5 meter breed is makkelijker dan het klinkt. Gewoon wat vaker in de spiegels kijken en de bochten iets ruimer insturen. En in Canada zijn de overige weggebruikers ingesteld op campers in het verkeer, zoals dat in Nederland is met fietsen. Kortom, na de onwennige eerste kilometers voelt het al snel vertrouwd om op pad te zijn met een formaat kampeerbus waarvoor je in je eigen land een speciaal rijbewijs moet hebben.
Een overzicht van alle hartverwarmende teksten die ik tijdens mijn reis tegenkwam. Het nachtlampje met de tekst “Live Laugh Love” dat vanzelf aangaat als het donker wordt is de onbetwiste winnaar. Maar er zitten meerder topstukken tussen, oordeel zelf.
Het record staat op 23 minuten en 48 seconden. Ik heb ruim anderhalf uur nodig voor de Grouse Grind, een parcours dat in 2,5 kilometer via 2.830 traptreden 800 meter stijgt. En bij die treden moet je niet denken aan een mooie, gelijkmatige trap met leuning zoals je die thuis hebt, maar aan onregelmatig geplaatste stenen, planken en balken, met hier en daar een boomwortel. Gelukkig is het verplicht om de gondel terug naar beneden te nemen, want na de klim zit er niet veel kracht meer in mijn benen.
In Canada rijden automerken en -modellen rond die je in Europa niet ziet, de Acura Integra en de Chevrolet Malibu bijvoorbeeld. Mijn absolute favoriet is de Ford Bronco Sport. En dan in het oranje, laatst bij de supermarkt parkeerde ik er opzettelijk naast, terwijl dat verder lopen was naar de ingang. De Bronco bestaat al tientallen jaren, op het vliegveld van Saskatoon staat zelfs een exemplaar uit 1976 tentoongesteld, maar is in Nederland niet verkrijgbaar. Het goede nieuws: dat gaat in de loop van 2023 veranderen!
Een strand midden in Canada, je zou het niet verwachten. Manitou Beach ligt ver verwijderd van de kust, aan een langwerpig meer met een hoog gehalte aan zouten, vergelijkbaar met de Dode Zee. Het kleine strand oogt aangelegd en is dat waarschijnlijk ook, er zijn mensen, er is zon, er is schaduw, en ik beleef er een ontspannen middag. De temperatuur van het water valt me reuze mee en de slok die ik drijvend op mijn rug binnenkrijg proef ik ‘s avonds nog.
The Canadian is een trein die rijdt over een beroemde route tussen Toronto aan de ene en Vancouver aan de andere kant van Canada. Met name het westelijke deel door the Rockies schijnt spectaculair te zijn vanwege de berglandschappen waar het spoor doorheen loopt. Ik doe het oostelijke deel van Toronto naar Winnipeg, dit traject is met bijna 2.000 kilometer en zo’n 34 uur mijn langste treinreis ooit en grotendeels niet zo bijzonder. Er is een strook bomen weggehaald, er zijn rails neergelegd, klaar.
Newfoundland is bijna tien keer zo groot als Nederland. Van oost naar west rijden duurt dus wel even, niet alleen vanwege de afstand maar ook doordat op sommige routes het wegdek te wensen overlaat. Gelukkig is er onderweg veel te zien en ben ik er tegelijkertijd in geslaagd de ontbrekende stukken asfalt te ontwijken.
Ondanks de Engelse invloed rijden ze in Canada gelukkig niet aan de linkerkant van de weg. Het voelt dus meteen vertrouwd om met een huurauto op pad te gaan. Gratis tip: Kies bij het boeken altijd voor het kleinste en meest betaalbare voertuig. Negen van de tien keer heeft men dat niet beschikbaar en krijg je voor dezelfde prijs iets veel beters. En die ene keer dat je toch een Fiat Panda meekrijgt overleef je wel.
Een vaak vergeten minpunt van een vliegreis is het praatje van de gezagvoerder. Over het weer op je bestemming, het tijdsverschil met Nederland en vooral hoe dankbaar hij is dat je bij hem aan boord zit. Teksten waar geen mens op zit te wachten. Dus: luchtvaartmaatschappijen aller landen, alstublieft, schaf dit af. De overdaad aan overbodige informatie overtreft alle overige ergernissen tijdens een vlucht. Kappen! Nu!