Per hogesnelheidstrein doorreis ik Frankrijk richting Montpellier, een middelgrote en leuke stad met veel studenten. Vanaf daar ga ik verder naar Barcelona, dat denk ik geen introductie behoeft, maar waar ik nog nooit geweest ben. Via Andorra, dat eveneens onbekend terrein voor me is, gaat de reis naar Algeciras in Zuid‑Spanje, waarvandaan ik de veerboot naar Marokko neem.
Om eerijk te zijn kan ik niet zo heel veel met een bal, maar gelukkig kun je in de Balkan wel heel veel andere dingen doen. Mijn rondreis gaat van Hongarije naar Roemenië, Bulgarije en vervolgens via Noord-Macedonië naar Albanië. Vijf landen met overeenkomsten en verschillen, maar vooral met duidelijk andere hoofdsteden.
The Canadian is een trein die rijdt over een beroemde route tussen Toronto aan de ene en Vancouver aan de andere kant van Canada. Met name het westelijke deel door the Rockies schijnt spectaculair te zijn vanwege de berglandschappen waar het spoor doorheen loopt. Ik doe het oostelijke deel van Toronto naar Winnipeg, dit traject is met bijna 2.000 kilometer en zo’n 34 uur mijn langste treinreis ooit en grotendeels niet zo bijzonder. Er is een strook bomen weggehaald, er zijn rails neergelegd, klaar.
De lange treinreis naar Zagreb gaat deels per hogesnelheidslijn en deels per slaaptrein. Daardoor arriveer ik voor mijn gevoel sneller dan verwacht in de hoofdstad van Kroatië, die een moderne en ontspannen eerste indruk maakt. Het kamertje dat ik gehuurd heb ligt op ruime loopafstand van het station, maar met het mooie, koude weer is dat niet zo erg. En wat een humor trouwens, de titel van dit stuk.
En daar stond ik dan, bepakt en bezakt bij de notaris, om met een handtekening de verkoop van mijn huis in Amsterdam definitief te maken en aansluitend op reis te gaan (“Serieus, je gaat hierna meteen weg?”). Inderdaad, alleen nog even mijn fiets in de gracht mieteren en ik ben klaar voor vertrek.