De bus van Oslo naar Göteborg is comfortabel en niet uitverkocht, wat de rit aangenaam maakt. De Zweedse aankomstplaats blijkt een veel leukere stad dan gedacht, terwijl ik er alleen maar naartoe ben gegaan om een fabriek te bezoeken. Maar wat zeg je nou Bart, een fabriek bezoeken? Je hebt toch niet gesolliciteerd?
Vraag me niet waarom, maar op de een of andere manier had ik altijd het idee dat Cambodja een wat minder ontwikkeld en armoedig land zou zijn. Als ik aankom in Siem Reap blijkt dat niet het geval. De stad is modern, oogt netjes, de inwoners zijn vriendelijk en ik ben aangenaam verrast als ik naast een drukke weg een fietspad zie liggen. Het verschil met de buurlanden waar ik hiervoor was, is eenvoudig aan te geven: in Thailand dragen sommige scooterrijders een helm, in Laos doet geen mens dat en in Cambodja bijna iedereen.
Een tuk-tuk rijdt mij tussen rubberplantages door naar Wat Phu Tok, waar ik over een stelsel van houten paden naar de top wandel van een rotspartij die het midden houdt tussen een berg en een heuvel. Een mooie tocht met prachtige uitzichten en hier en daar een gapende afgrond. Het weer is goed, dus een uur of twee later ben ik bezweet, maar heelhuids weer beneden.