Tien dagen lijkt kort voor een land dat bijna dertig keer zo groot is als Nederland, toch kun je in die tijd aardig wat zien van Zuid-Afrika. Oceanen, bergen, vlaktes, wilde dieren, steden, gehuchten, armoede, rijkdom en veel vriendelijke mensen. Met de eigen familie van vijf maken we een rondje van zo’n 2.200 km langs de zuidwestkust en terug.
Als we aankomen in Kaapstad is het helder weer en daarom besluiten we meteen de Tafelberg op te gaan, want morgen wordt er regen verwacht. De cabine van de kabelbaan die ons omhoog brengt draait rond, waardoor je de hele omgeving goed te zien krijgt. Boven is het uitzicht rondom nog beter en zie je aan de ene kant Kaapstad liggen, aan de andere zijde kijk je richting Kaap de Goede Hoop, dat vanwege de lagere ligging en tussenliggende bergen zelf niet zichtbaar is.
Tegen het eind van de middag nemen we plaats op een dakterras niet ver van ons appartement, de koele drankjes smaken bij het warme weer erg goed. De volgende dag gaan we de stad in en moeten we af en toe schuilen voor een regenbuitje.
Fouilleren
Vanaf Kaapstad rijden we richting Mossel Bay, de fonkelnieuwe huurauto is met vijf personen plus bagage aardig vol. Niet ver van Kaapstad stoppen we bij Boulders Beach, een strand met grote rotsblokken, waar een kolonie zwartvoetpinguïns leeft. Deze soort broedt alleen langs de kust van zuidelijk Afrika, aantallen zijn in enkele decennia dramatisch afgenomen. Tijdens een eerder bezoek aan Zuid-Afrika van ruim twintig jaar geleden, kon je het strand nog op om tussen de vogels te lopen, tegenwoordig is die mogelijkheid er (terecht) niet meer.
Het doel van de rit naar Mossel Bay is het rijden en zien van de Garden Route. Deze prachtige weg voert langs een deel van de zuidkust en is omgeven door wisselende landschappen met bergen, stranden en veel groen. Het mooie weer maakt het plaatje compleet. We hebben uitzicht op een oceaan, waarvan we niet zeker weten of het de Atlantische of de Indische is.
Als we na een lange dag ons verblijf in Mossel Bay zijn ingetrokken, gaan we op zoek naar een plek om te eten. Al snel vinden we een eetcafé, dat van afstand gezellig oogt, maar als we dichterbij komen verandert dat beeld. Binnen hangt boven de bar een joekel van een tv die is afgestemd op een sportzender, het volume staat zo hoog dat je de wedstrijd verplicht moet volgen. Bovendien wil de portier ons eerst fouilleren voordat we de tent in mogen. Tja, hoe bedank je vriendelijk voor zoiets? “We kijken nog even verder”, zeg je dan maar, terwijl je in gedachten een middelvinger van hier tot Kaap de Goede Hoop opsteekt. Gelukkig vinden we verderop een eetgelegenheid met een vriendelijker deurbeleid en een terras aan zee.
Olifanten
De volgende stop is Addo, van waaruit we we een tocht maken door Addo Elephant Park, dat met een oppervlakte van 1.640 km² het op twee na grootste wildpark van Zuid-Afrika is. Zoals de naam al aangeeft, zijn er voornamelijk olifanten te zien, maar wie geluk heeft kan de zogeheten Big Five (naast olifant ook leeuw, luipaard, buffel en neushoorn) hier treffen.
Zoveel mazzel hebben wij niet en om eerlijk te zijn, stelt het aantal dieren dat we tegenkomen een beetje teleur. Wel zien we veel olifanten, groepen zebra’s, één buffel, enkele jakhalzen, antilopensoorten zoals hartenbeest en als ik me niet vergis een struisvogel. Ontevreden zijn we gezien de omvang van het park dus zeker niet. Tot eind jaren 70 werden de olifanten met citrusvruchten verleid om in het park te blijven, maar de dieren raakten hier zo aan gewend dat het parkbeheer ermee gestopt is. Voor de zekerheid heb ik Bems thuis gelaten, want zoals men zegt, een olifant vergeet nooit.
Reparatie
Addo is tevens het keerpunt van onze rondreis door Zuid-Afrika, landinwaarts rijden we met enkele tussenstops en overnachtingen terug richting Kaapstad. Daarbij komen we door Baviaanskloof, een wildernis met bergen, valleien, bossen en wilde dieren, dat op de Werelderfgoedlijst van UNESCO staat. Er loopt een weg doorheen, die in het natte seizoen enkel met een vierwielaangedreven voertuig is af te leggen en in de piek van de regenperiode zelfs helemaal niet begaanbaar is. Volgens de site van Baviaanskloof zijn alle wegen momenteel geopend, we besluiten om dit na te vragen bij de ingang van de kloof.
Daar krijgen we te horen dat we met onze tweewielaangedreven familie‑SUV de zestig kilometer wildernis in ongeveer twee uur kunnen afleggen. Mooi, denken we, waarna we op pad gaan. Het eerste gedeelte biedt weinig uitdaging, maar al snel verandert het parcours in hobbelige bergpaadjes vol keien en kuilen en als we na een uur pas dertien kilometer verder zijn, wordt het duidelijk dat we meer tijd nodig hebben dan de beloofde twee uur. Onderweg zijn de uitzichten mooi en zien we allerlei wilde dieren, zoals bavianen, bergzebra’s, grote koedoe en een eenzame buffel.
De trip wordt alleen even lastig als we bij een overgelopen rivier komen en onze knusse gezinsjapanner tot halverwege de portieren door het water moet. Dat lukt, maar niet helemaal; terug op het droge hebben we een lekke band en ligt de voorspoiler eraf. Er zit weinig anders op dan ter plekke de kapotte band te verwisselen, de spoiler terug te plaatsen en vol goede moed verder te gaan. Gratis reistip: kies bij het huren van een auto altijd voor een verzekering met volledige dekking zonder eigen risico. En vertel vooral niet dat je Baviaanskloof in bent geweest.
Boomhut
“You survived”, roept de man bij de uitgang verrast als hij ons gehavende voertuig vol zand en stof ziet. “Ze hadden je met zo’n auto nooit naar binnen mogen laten.” Ach, dat vermoeden hadden we dus al. Als we Baviaanskloof eenmaal uit zijn, volgt er een lange, geribbelde zandweg, wat het laatste deel van de reis naar onze accommodatie weinig comfortabel maakt. Dat zijn we snel vergeten als we op locatie arriveren: een prachtige boomhut met vijf slaapplaatsen, een keuken, een toilet en een douche. Buiten hoor je alleen natuurgeluiden en aan de hemel zie je enkel sterren.
Aangezien er in de wijde omtrek geen winkels zijn, heeft de gastvrouw uit voorzorg enkele conserven en versproducten voor ons ingekocht. Zelf hebben we nog een paar flessen wijn in de kofferbak – allemaal nog heel – en met dit provisorische proviand kunnen we op het kleine balkonnetje van de boomhut onze maag vullen en napraten over het avontuur van vandaag.
Wijn
Via Route 62 reizen we naar Montagu. Route 62 is een autoweg, die afwisselend langs bergen, vlaktes en wijngaarden gaat en ook wel de langste wijnroute ter wereld wordt genoemd. Er is weinig ander verkeer en het weer is helder en zonnig. Naarmate we westelijker komen, wordt het steeds duidelijker dat we in het wijngebied van Zuid-Afrika zijn, langs de weg zijn veel wijngaarden en er staan borden die je naar het bijbehorende wijnhuis trachten te sturen.
In Montagu vinden we een leuk restaurantje, waar we lekker en toch betaalbaar kunnen tafelen. Het blijkt een opmaat voor de komende dagen, waarin we nog twee keer een restaurant van enig niveau bezoeken en we beide keren ons best moeten doen, willen we met zijn vijven meer dan honderd euro kwijt zijn. Inclusief een biertje vooraf en een nette fles wijn op tafel. Voldaan keren we terug naar ons verblijf dat buitenaf ligt, opnieuw in een omgeving met veel stilte en sterren.
Betaaldag
Vanaf Montagu is het niet ver naar onze laatste bestemming Klapmuts (ja echt, Klapmuts), daarom nemen we een omweg via de Bainskloofpas, een geweldige en hier en daar smalle bergweg met veel bochten. Als we in Klapmuts wijn willen kopen voor gebruik op de veranda deze avond, is het druk bij de plaatselijke slijter. Het is vrijdag, dus betaaldag, en kennelijk gaat Zuid-Afrika dan massaal naar de bottle shop om in te slaan voor het weekend.
Stellenbosch en Franschhoek zijn de bekendste plaatsen in de regio. In de eerste gaan we ‘s avonds uit eten, in de tweede struinen we de volgende dag over een ambachtelijke markt voor een rasechte souvenirjacht. Zo zijn we toch nog een stel voorbeeldige toeristen.
Nee wacht … die niet‑meer‑als‑nieuwe‑huurauto moeten we nog inleveren.
