Oslo is een rustige en netjes aangeharkte stad. Het is er prachtig voorjaarsweer en ik zie overal woorden die ik nooit eerder heb gezien, maar meteen begrijp. Stasjon, garasje, bakeri, bibliotek, resepsjon, politi. In en rondom het centrum is veel te beleven en ik verheug me erop om meer van Noorwegen te zien.
Een van de dingen die ik niet wil missen in de hoofdstad is het Munchmuseum, waar – hoe verrassend – voornamelijk werken tentoon worden gesteld van schilder Edvard Munch. Zijn beroemde werk De Schreeuw heet in het Noors Skrik, alweer zo’n mooi woord. Het museum is niet ver van Deichman Bjørvika, een bibliotheek die in 2020 werd geopend en is gevestigd in een modern gebouw dat ik van binnen nog mooier vind dan van buiten.
Regen
Als ik na afloop van alle kunst en cultuur door een parkje loop, word ik bijna getroffen door een frisbee, de tiener die erachteraan komt rennen verontschuldigt zich met de term beklager. Ondanks de strakblauwe lucht blijft het in Oslo fraaie teksten regenen.
Aan de rand van de stad ligt een skischans, waarvan de eerste versie uit 1892 stamt. In de loop der jaren is het bouwwerk meerdere keren gerenoveerd, onder meer voor de Olympische Spelen van 1952. Ik neem niet de moeite om ernaartoe te gaan, de schans van afstand zien is voldoende. Bovendien is het tijd voor de lunch.
Kerk
Het is mijn plan om langs de zuid- en westkust van Noorwegen te reizen en uiteindelijk terug te keren naar Oslo, als eerste stop verblijf ik in de omgeving van Notodden. In het nabijgelegen Heddal bekijk ik de staafkerk, een volledig houten kerk met een typische bouwstijl. Staafkerken zijn voornamelijk in Scandinavië te vinden en in Heddal heb ik meteen een bijzonder exemplaar te pakken.
Ik verblijf twee dagen in een eveneens houten huisje dat uitzicht biedt op een meer en op bergen. In de avondschemer kleurt de lucht roze, een situatie die er dringend om vraagt plaats te nemen op de veranda en een blik bier te openen.
Verdwaald
Onderweg naar Kristiansand, niet meer dan een slaapplaats onderweg, kom ik langs een wandelroute die eindigt bij een rotsformatie aan zee. Ik stop, trek mijn wandelschoenen aan en ga op pad. De bewegwijzering laat echter te wensen over en al snel heb ik geen idee meer welke kant ik op moet. Bij iets wat op een driesprong lijkt, kies ik het rechter pad dat gevoelsmatig de juiste kant op gaat. Maar dat valt tegen, het leidt me alleen maar in een rondje terug naar het linker pad, niet ver van mijn startpunt. Dan maar de overgebleven optie inslaan. Als ik vervolgens op een slecht begaanbaar en doodlopend paadje terecht kom, geef ik het op en begin ik geïrriteerd aan de terugweg. Ook dat valt niet mee vanwege afwezige routepaaltjes.
Mijn slaapplek die dag doet er nog een schep bovenop, want de accommodatie blijkt niet schoongemaakt. Gebruikt beddengoed op de twijfelaar, etensresten in de gootsteen en de vaat nog op tafel. Omdat de eigenaar niet thuis is en ik hem telefonisch niet kan bereiken, zoek en vind ik een ander onderkomen.
Preekstoel
Het deel van mijn reis door Noorwegen waar ik mij het meest op verheug is Preikestolen, een rotsplateau dat 604 meter boven een fjord ligt. Het aangename zonnetje van de laatste tijd heeft plaatsgemaakt voor guur en koud weer met veel neerslag, maar de dag waarop ik ga, zijn de omstandigheden redelijk goed. Preikestolen betekent preekstoel, de wandeling ernaartoe is vier kilometer lang en soms makkelijk, soms pittig.
Eenmaal boven op het plateau doen inspanning en weersgesteldheid er niet meer toe; het uitzicht over het fjord is fenomenaal en ik voel een soort macabere euforie als ik de afgrond nader. Ik neem echter geen risico, zoals sommige idioten wel doen.
Lifters
Aan een jong stel vraag ik of ze een foto van mij willen nemen, op het punt waar bijna iedereen poseert. Mensen wachten keurig netjes en buiten beeld op hun beurt en in deze tijd van het jaar is het niet druk, dus het is snel geregeld. En het resultaat mag er zijn. (Een man die ik eerder vroeg om dezelfde gunst wist er een flutkiekje van te maken, dat ik meteen verwijderde.)
De afdaling gaat sneller dan de klim en als ik terug ben op de parkeerplaats, zie ik hetzelfde stel zitten, maar nu met een beteuterde blik. De busrit die ze moeten hebben is geschrapt en de eerstvolgende gaat pas over twee uur. Of ik misschien met de auto ben en toevallig richting Stavanger ga? Zeker, en ik hoef er niet lang over na te denken: jullie mogen meerijden. De terugrit is gezellig, zij komt uit Hongarije en hij uit Oostenrijk en met name zij heeft van alles te kletsen en te vragen.
Achtbaan
In Bergen bezoek ik de oude werf Bryggen, die ligt aan het uiteinde van een fjord waar de stad omheen is gebouwd. Van afstand ziet Bryggen er mooi uit, van dichtbij zijn de handelshuizen vrij toeristisch met souvenirwinkels en restaurants. Buiten de stad ligt Troldhaugen, het vroegere woonhuis van componist Edvard Grieg, dat ik interessanter vind om te bezoeken. Het meest bijzondere detail dat verteld wordt tijdens de rondleiding is de lengte van Grieg, slechts 1,52 meter.
Als ik langs de westkust omhoog reis, wordt het weer er niet beter op. Het is koud, het waait hard en de neerslag varieert van regen tot sneeuw en hagel. Ik ben van plan de Atlantische weg te rijden, een sensationeel mooie route van ongeveer acht kilometer, die langs de kust loopt en over acht bruggen gaat. Aangezien er voorlopig weinig kans is op een beter weertype, begin ik meteen aan het avontuur en daar krijg ik geen spijt van. Juist de neerslag en harde wind dragen bij aan het achtbaangevoel dat je krijgt wanneer je over de weg rijdt. En onderweg ernaartoe zie ik kraanvogels, die zich niet lijken te bekommeren om de kou.
Goud!
Niet veel verder landinwaarts ligt Geiranger, waar ik twee nachten blijf en uitkijk over het bekende fjord, dat deels in nevel en wolken gehuld is en daardoor iets spookachtigs krijgt. Verder is er weinig te beleven in deze plaats waar het zomers topdrukte is, maar gelukkig is er een tentje waar ze lekkere koffie schenken en vooral bijzondere chocola produceren.
In Lillehammer schijnt de zon weer volop en zie ik de tweede olympische skischans van deze reis. Ik verblijf in een huis op een berghelling, boven ligt veel sneeuw en ik zie de stad beneden liggen. Als ik ‘s morgens de gordijnen opendoe, zit er in het boompje voor mijn slaapkamerraam een goudvink. Je zou dus kunnen zeggen dat ik goud heb gewonnen in Lillehammer, op het onderdeel gordijnen opentrekken in de sneeuw om precies te zijn.
Op de terugweg naar Oslo zie ik een vrachtwagen met een forse lading die breder is dan de oplegger. Op de voorzijde van de cabine hangt een bord waarop staat Bred Last. Wat zou dat toch betekenen?
