Een tuk-tuk rijdt mij tussen rubberplantages door naar Wat Phu Tok, waar ik over een stelsel van houten paden naar de top wandel van een rotspartij die het midden houdt tussen een berg en een heuvel. Een mooie tocht met prachtige uitzichten en hier en daar een gapende afgrond. Het weer is goed, dus een uur of twee later ben ik bezweet, maar heelhuids weer beneden.
Wat Phu Tok ligt buitenaf en is daarom zonder eigen vervoer niet makkelijk te bereiken. Als ik na anderhalve dag, inclusief busreis en overnachting, terug ben in het plaatsje Nong Khai van waaruit ik vertrok, ben ik blij dat ik de moeite genomen heb. De klim en de uitzichten zijn het absoluut waard.
Vanaf Nong Khai kun je de grens tussen Thailand en Laos oversteken via de zogeheten Friendship Bridge 1 over de Mekong rivier. Dat blijkt eenvoudig, want na het afhandelen van enkele formaliteiten krijg ik een stempel in mijn paspoort en mag ik Laos in. Mijn eerste stop is de hoofdstad Vientiane.
Geen geld
In Vientiane valt niet veel te zien, maar dat wordt gecompenseerd door een verscheidenheid aan eetgelegenheden, koffietentjes, kroegen en hotels. Het probleem is alleen dat ik nergens geld kan wisselen of pinnen en ik dus niet over lokale valuta beschik. Elk wisselkantoor is gesloten en iedere pinautomaat weigert mijn pas. Uiteindelijk vind ik een restaurant waar ik met creditcard kan betalen voor mijn avondmaal. Ik ga ervan uit dat ik morgen vast wel ergens aan geld kan komen en dat is gelukkig ook het geval.
In een busje volgestouwd met passagiers en bagage reis ik van Vientiane naar Vang Vieng. De lokale bevolking heeft weinig telefoonmanieren en voert tijdens de rit luidruchtige gesprekken en luistert muziek of kijkt filmpjes zonder koptelefoon. De weg naar mijn bestemming is gelukkig goed begaanbaar en na ruim twee uur stap ik uit in de hoofdstraat van het dorp.
Vang Vieng is met name een plek voor avontuurlijke activiteiten, zoals een ballonvaart of een tocht in een buggy. Ik ga ziplinen, waarbij je via een parcours van gespannen kabels door een bos omlaag glijdt van een heuvel af. Je hangt onder een kabel en zit goed vast, het is alleen zaak op tijd te remmen voor elke tussenstop, meestal een flinke boom.
Uitzicht
De volgende dag huur ik een mountainbike voor een rondje door de omgeving. Onderweg stop ik bij een pad waar je omhoog kunt wandelen naar een uitzichtpunt, dat je in de verte al ziet liggen op een berg. Het vergt een behoorlijke inspanning om er te komen, maar boven kun je rondom ver kijken.
Toch twijfel ik of ik mijn energie niet beter had kunnen bewaren voor de fietstocht, die is namelijk 26 kilometer lang en gaat door glooiend terrein over onverharde wegen met steengruis. En het is bloedheet, dus ik zit al vrij snel te zwoegen op mijn fiets. Gelukkig kom ik langs diverse plekken waar je kunt zwemmen, bij Blue Lagoon 3, die minder blauw is dan verwacht, neem ik rustig de tijd om af te koelen in het water en bij te komen met een lunch.
Bierkrat
Het busje waarin ik Vang Vieng verlaat is nog voller gepropt met mensen dan het vehikel dat mij er bracht, een man zit vanwege ruimtegebrek de hele weg in het smalle gangpad op een omgekeerd bierkrat. De koffers en tassen gaan op het dak, dat scheelt. De reis naar Luang Prabang duurt zes uur en gaat over slecht wegdek, regelmatig word je heen en weer geslingerd, stuiter je omhoog en val je weer terug op je piepkleine zitplek. De airco is stuk, er klinkt voortdurend telefoonherrie en ergens halverwege begint een vrouw de boel onder te kotsen. Echt, de busrit van mijn leven.
Een deel van de plaats Luang Prabang ligt op een schiereiland tussen twee rivieren. De straten in dat gebied zijn rustig, zitten vol mooie winkeltjes, hotels, restaurants en langs het water zijn bijna perfecte terrassen voor koffie, lunch of een biertje. Er is zoals overal een tempel en ondanks dat deze overdaad mij intussen aardig tempelmoe heeft gemaakt, is het bezoek aan Wat Xieng Thong met zijn fotogenieke bijgebouwtjes geen overbodig ommetje.
Trein
Met de enige spoorweg die Laos rijk is ga ik terug naar Vientiane, vergeleken met het beroerde busje is de trein een verademing. De lijn verbindt de hoofdstad van Laos met China en is door een bedrijf uit dat land in enkele jaren tijd neergelegd. Gezien het aantal tunnels, de lengte van het spoor en de grootte van de stations is dat geen geringe prestatie. Voor de financiering van het geheel heeft Laos zich diep in de schulden gestoken bij een Chinese bank. Ik vermoed dat uitbreiding van invloedssfeer een beweegreden is voor de Chinese steun aan dit gigantische project.
Vanaf Vientiane ga ik richting Tham Kong Lor, een grot van 7,5 kilometer waar een rivier doorheen stroomt. Een boottocht door deze grot schijnt geweldig te zijn en is voor mij de reden om ernaartoe te willen. De busreis die kant op duurt 8 uur, maar is in tegenstelling tot eerdere ervaringen in het openbaar vervoer comfortabel; er is voor iedereen voldoende zitruimte, het wegdek is heel behoorlijk en aan boord wordt niet gebraakt.
Onheil
Gehuld in een zwemvest met op mijn hoofd een mijnwerkerslamp stap ik in een kano, die bestuurd door een gids de bergtunnel in vaart. De kano heeft een klein motortje, we hoeven dus niet te roeien, en de gids draagt op zijn pet een wat fellere lantaarn, waarmee hij continu het wateroppervlak afspeurt naar mogelijke obstakels. Ik schijn met mijn lichtje alle kanten op en juist door alles wat ik niet zie in het duister, kijk ik mijn ogen uit en krijgt de expeditie iets onheilspellends.
©Busy, CC BY-SA 3.0
In een deel van de grot dat is verlicht is het mogelijk om een stuk langs het water te lopen. Dan pas krijg ik een idee van de afmetingen en vormen, en zonder het motorgeluid ook van de stilte aan de binnenzijde.
De volgende morgen stap ik vroeg in een open busje om vanuit Kong Lor verder zuidwaarts te trekken, de zonsopkomst maakt de uitzichten nog mooier.
Tempo
Langs de wegen in het zuiden van Laos ogen de huizen als karige versies van Zwitserse chalets. Mijn einddoel is Si Phan Don, ook wel 4.000 Islands genoemd, een groep kleine eilanden in de Mekong. Het tempo waarin het dagelijks leven er verloopt is aangenaam ontspannen en voor slechts 90 cent per dag huur ik een fiets om me te verplaatsen. De lokale gewoonte om tegen het eind van de middag plaats te nemen op een terras aan de rivier, een grote pot koud bier te bestellen en rustig te genieten van de ondergaande zon heb ik me snel eigen gemaakt.
