En daar stond ik dan, bepakt en bezakt bij de notaris, om met een handtekening de verkoop van mijn huis in Amsterdam definitief te maken en aansluitend op reis te gaan (“Serieus, je gaat hierna meteen weg?”). Inderdaad, alleen nog even mijn fiets in de gracht mieteren en ik ben klaar voor vertrek. Eerst met de nachttrein naar Beieren, een voorzichtig begin van wat uiteindelijk een wereldreis moet worden. Want zo ben ik, rustig beginnen. Niet meteen een auto kopen en door Duitsland scheuren, maar in de trein stappen. En die fiets heb ik bijvoorbeeld gewoon nog verkocht.
In de trein trof ik een gezellige coupé; ruim voor we de grens over waren, werd me al een blik bier aangeboden. Hooguit enkele uurtjes geslapen, toch kreeg ik de volgende ochtend te horen dat ik in diepe slaap was tijdens noodweer onderweg. Niets van gemerkt, wel dacht ik ergens midden in de nacht: wat wiegt die trein aangenaam.
Mijn eindbestemming was München, waar ik de afgelopen dagen de toerist uithing. De stad bekeken, de Residenz bezocht, door de Englischer Garten gewandeld en natuurlijk uit eten geweest en bier gedronken. Een goede gewoonte hier: ’s morgens om elf uur zit men al aan het bier, pullen van een liter, zowel mannen als vrouwen (Ik wil hier wonen!) en daar doet niemand moeilijk over.
Vooral de Englischer Garten vond ik mooi. Een stadspark dat kleiner is dan het Vondelpark, maar dat door alle open ruimte wijds en overzichtelijk oogt. En ik kreeg de indruk dat het erg schoon was, maar dat kan aan het eind van een drukke zomerdag heel anders zijn.
Van de paar restaurants die ik bezocht, was ik het meest te spreken over Schiller Bräu. Lekker gegeten, voldoende vegetarisch op de kaart, een eigen brouwerij en de muren van de binnenplaats vol vogelhuisjes. Bart in zijn element. Bems niet. Bems heeft heimwee. Nu al. Watje.
Een schrale troost voor hem, dit soort obscure automaten kom je nog steeds tegen:
